Η Ελληνική επικράτεια σε όλη της την έκταση χαρακτηρίζεται ως μία από τις πιο ενεργές τεκτονικά περιοχές του πλανήτη λόγω της έντονης γεωτεκτονικής δραστηριότητας που παρατηρείται στην περιοχή. Το Αιγαίο Πέλαγος καθώς και η περιοχή γύρω από αυτό χαρακτηρίζονται από υψηλή σεισμικότητα και πολύπλοκη τεκτονική, οι οποίες οφείλονται στην κίνηση των ορίων σύγκλισης των λιθοσφαιρικών πλακών.
Το κλείσιμο των ωκεάνιων λεκανών της Τηθύος προξένησε την αύξηση του πάχους του φλοιού που είχε ως επακόλουθα τη μετα-ορογενετική επέκταση και τον μαγματισμό. Από την Πλειόκαινο εποχή ως τις μέρες μας, οι παραπάνω επεκτατικές διαδικασίες συνεχίζουν να λαμβάνουν χώρα στην ευρύτερη περιοχή του Αιγαίου. Η τρέχουσα γεωδυναμική δραστηριότητα ελέγχεται από δύο μεγάλες δομές: την ελληνική τάφρο (κατά μήκος της ενεργής ζώνης βύθισης της αφρικανικής τεκτονικής πλάκας) και το σύστημα ρηγμάτων της Βόρειας Ανατολίας, το οποίο καταλήγει στην περιοχή του Βορείου Αιγαίου Πελάγους.
Σύμφωνα με νεοτεκτονικές μελέτες για τους μηχανισμούς εστίασης σεισμών μικρού εστιακού βάθους, τα ενεργά ρήγματα μπορούν να διαχωριστούν στις ακόλουθες κατηγορίες: α) επωθήσεις και απότομα ανάστροφα ρήγματα κατά μήκος της Ελληνικής τάφρου, β) κανονικά ρήγματα Α-Δ διεύθυνσης κατά μήκος της Ελληνικής χερσονήσου, της λεκάνης πίσω από το Αιγαιακό τόξο και της Δυτικής Ανατολίας, γ) κανονικά ρήγματα Β-N κατεύθυνσης κατά μήκος του Ελληνικού ορογενούς και της υπερκείμενης Αιγαιακής πλάκας κυρίως νότια του Ελληνικού ηφαιστειακού τόξου, δ) ρήγματα οριζόντιας μετατόπισης στη θαλάσσια περιοχή του Βορείου Αιγαίου και στη Δυτική Ελλάδα (Ήπειρος, Ιόνια νησιά, Δ. Πελοπόννησος).
